KROATIE
.ORG
Alles over Kroatie
Maroflin - Crni Lug Pension Lobrovic
Villa Imagine
Villa Nada
Ceric
in Kroatië.
Aankomst in Dubrovnik
deel 2 : slecht weer, goed pension.
Regen
Na een goed half uur landden we in Dubrovnik. Of beter in Cavtat, een klein stadje op een 20-tal kilometer van Dubrovnik. Bij het uitstappen verschenen er al donkere wolken aan de hemel. Na het uitchecken ging ik m'n huurauto ophalen. Nog wat papieren tekenen en de vriendelijke collega van de baliebediende was er al met de sleutels. Hij begeleidde mij naar de uitgang waar de wagen geparkeerd stond. Buitengekomen regende het pijpenstelen ! "Waar staat de wagen ?", "ok dank U, ik ga eerst binnen nog iets drinken tot het enigszins mogelijk is om tot aan die wagen te lopen zonder kletsnat te worden."
"Nu even kijken hoe we in Dubrovnik geraken" hoorde ik in het Nederlands. Twee Nederlandse rugzaktoeristen zochten blijkbaar hoe ze van Cavtat naar Dubrovnik konden geraken. Ik bood ze aan om met mij me te rijden. Zo kon ik nog een 'klapken' doen onderweg. De enige voorwaarde was dat ze eerst nog wel iets moesten drinken met mij... tot het enigszins ophield met regenen. Na een cola - drinken en rijden mag niet in Kroatie - vertrokken we richting Dubrovnik. De meisjes hadden in hun reisgids iets over Lapad gelezen. Lapad is een deel van het "nieuwe" Dubrovnik. Daar zouden ze een kamer of appartementje zoeken voor de eerste dagen van hun verblijf. Na wat rondrijden parkeerde ik m'n auto tegenover een groot Hotel. Van daar trokken we te voet verder via trappen naar de verschillende parallelle straatjes. Na enkele mislukte pogingen vonden ze een kamer die hun beviel. We spraken af om later op de avond nog iets te gaan drinken in het centrum van Lapad. Maar nu moest ik dringend op zoek naar mijn pension in Slano.
Slano
Voor m'n vertrek had ik via internet op goed gevoel af een kamer gereserveerd in Slano, een dorpje op een 30-tal kilometer van Dubrovnik. Aangezien ik op de 3 of vier dagen dat ik in de streek zou verblijven verschillende plaatsen wou bezoeken, had ik een plaatsje gezocht dat wat centraal lag, en ook niet te dicht tegen Dubrovnik. Verder verwijderd van dit "Brugge" aan de Adria is het namelijk ook goedkoper om te logeren, parkeren, eten, enz... Ik had enkel het adres van Pension Lobrovic. Geen verdere aanwijzingen. Dankzij wat foto's en de straatnaam kon ik ongeveer opmaken waar ik moest zoeken. Het was al rond 7 uur en dus stikdonker. Bij toeval reed ik 2 maal de juiste straat in en honderd meter verder herkende ik het huis van op een van de foto's die ik op internet gezien had. Ik parkeerde m'n wagen en ging via het terras naar binnen. Maar voor ik binnen was kwam een man met koksmuts op me afgelopen. In goed Duits heette hij me welkom en zij hij mij dat ze op me wachtten. Ik was wat verbaasd, waarom wachtten ze op me ? Blijkbaar was het Niko's gewoonte om elke avond voor zijn gasten te koken.
Geen pension, een thuis
Niko is de gastheer van Pension Lobrovic. Hij runt niet alleen zijn pension, hij kookt ook, doe de inkopen, maakt praatjes met zijn gasten en giet ze 's avonds vol rakija. Dat laatste op zijn kosten dan nog wel. Ik ben niet gewoon om half pension te boeken, ik wil niet gebonden zijn aan uren, maar voor de kookkunsten van Niko kan je niet anders dan elke dag tegen 7 uur terugkomen. Door het plotse slechte weer was het avondeten verhuisd naar binnen. Normaal werden alle maaltijden genuttigd op het schaduwrijke terras onder het groen van de druivelaars en vijgenbladeren. Het eetzaaltje was niet al te groot. Tomislav, de zoon van Niko, bracht me al direct een bord soep. Spijtig genoeg geen glas wij bij het eten, ik moest nog naar Dubrovnik vanavond. Naast me zat een koppel van een jaar of 55. Fransen uit de streek van Lyon. Sympathieke mensen, al was het nogal moeilijk om hun uit te leggen dat ik in België woonde maar geen Belg was, maar een Vlaming. De conversatie ging over hun reservatie die eerst maar niet lukte. Op een fax aan Niko in 't Frans kwam maar geen antwoord. Ze contacteerden dan maar een Franse kennis in Kroatie die voor hun Niko belde. De volgende avonden moest ik dus tolken tussen twee Fransen en een Kroaat die Duits sprak. Dus van m'n slecht Frans naar m'n klein beetje beter slecht Duits. In het land der blinden is eenoog koning. Al gebied de eerlijkheid met te zeggen dat het koppel ook Engels sprak. Niet zo goed, maar ze deden zeker de moeite om het te spreken, en Niko sprak vrij goed Engels. Maar mensen zijn nu eenmaal van nature lui en dus lieten ze de 'belge' maar opdraaien voor de moeite. Zij konden rustig hun moedertaal spreken en Niko kon z'n tweede moedertaal spreken. Niko sprak niet alleen Kroatisch en Duits, ook vlot Italiaans en hij volgde voorwaar avondlessen Frans. Volgend jaar kunnen onze vrienden uit Lyon dus toch via fax reserveren ? Of misschien via e-mail ? Wie weet.
(Deel 1 van dit verhaal vind je op deze pagina 'Aankomst in Dubrovnik'
Het terras 's avonds
vandaag 30-12-24, laatst aangepast op 06-12-15. © Hans Van Mulders